„Ta niewzruszona wiara jest dla naszej duszy mocną i pewną kotwicą, łączącą nas z samym Bogiem, po drugiej stronie świętej zasłony niebios” (Hbr. 6:19) [SŻ].

Tydzień 3

Zakotwicz duszę w Bożym Słowie

Bóg obiecał Abrahamowi syna, podczas gdy on i Sara byli prawie stuletnimi ludźmi (nawet, gdy Sara była młoda i tak nie mogła mieć dzieci z powodu bezpłodności). Bóg przysiągł na siebie samego, oraz dał obietnicę (swoje Słowo), jako dowód spełnienia się Jego zapowiedzi narodzenia Izaaka (Hbr. 6:13-18). Jest rzeczą niemożliwą by On zawiódł (gr. skłamał).

Dlatego Boży charakter, prawdomówność (niekłamliwość, niezawodność), oraz Boże Słowo (dana obietnica), stały się dla Abrahama kotwicą dla Jego duszy. Kotwicą pewną i mocną, sięgającą aż po za zasłonę - czyli pozwalającą mu chwycić się tego, co nadnaturalne i nadprzyrodzone, tego, co nie pochodziło z naturalnego i materialnego świata w jakim mieszkał. Dzięki wierze w Boże Słowo, Abraham połączył się z świtem duchowym – niewidzialnym i nieodczuwalnym dla fizycznych zmysłów – wciąż jednak rzeczywistym i namacalnym. Dusza Abrahama (jego myśli, uczucia, emocje i wola), nie raz była targana wątpliwościami co do wypełnienia się i prawdziwości Bożej obietnicy (Rz. 4:18-25). Jednak za każdym razem, gdy przedstawiał się komukolwiek, mówiąc: „ Witam, jestem Abraham”, co znaczy: „Witam, jestem Ojcem mnóstwa narodów”, ogłaszał i przypominał sam sobie o danym mu Słowie od Boga. Tak mówił o sobie podczas, gdy nie posiadał jeszcze żadnego własnego dziecka! Sam Bóg i Jego niewzruszone Słowo STAŁY SIĘ dla Abrahama pewną i silną kotwicą. A w jakim celu stosuje się kotwicę? By unieruchomić statek, szczególnie w czasie sztormu czy burzy. Tym samym jest Boże Słowo dla naszej duszy. Nasze serce – nowo zrodzony duch – nie ma problemu z zawierzeniem Bogu. Wierzący wierzą, bo tak są stworzeni, każdy z nas posiada już wiarę w sercu, jaką otrzymał od Pana w chwili nowego narodzenia (Rz. 12:3; 10:8-10). To nasza dusza, która nie doświadczyła nowego narodzenia, najczęściej boryka się ze strachem, wątpliwościami czy troskami. Potrafi być niestabilna i rozdwojona (Jak. 1:7-8). Możemy nie tylko wierzyć Bogu, ale i Jemu ufać naszą duszą. On nie chce abyśmy upadali w naszej duszy (Hbr. 12:3) [NP]. Dlatego dał nam swoje Słowo i obecność Ducha Świętego, by stymulować, uodparniać i znieczulać naszą duszę na troski, zmartwienia, strach czy wątpliwości, które próbują nami owładnąć i obciążyć nas (Mk. 4:19; Łk. 21:34). Gdy modlisz się i uwielbiasz Pana, wypowiadaj Jego Słowo, wtedy usługujesz również samemu sobie - swojej własnej duszy. W ten sposób wręcz upajasz się Jego obecnością (jakby winem) i pozostajesz nieczuły na ciężary i troski tego świata. Żyjesz pełen Ducha zakotwiczony pewnie i mocno w Bogu i Jego Słowie (Kol. 3:15-16; Ef. 5:16-19). Wciąż żyjąc na tym świecie, jednak w taki sposób, jakbyś z niego nie pochodził. Bo istotnie z tego świata nie pochodzisz. Masz jednak zdolność przebywać w obydwóch światach – realności naturalnej i duchowej – w tym samym czasie. Ta zdolność jest wpisana w doświadczenie nowych narodzin jakich doświadczyłeś. Więc nie przestawaj mówić Boże Słowo do własnej duszy (nie tylko do Boga), ona tego potrzebuje! Potrzebujesz słyszeć samego siebie wielbiącego Boga i wypowiadającego Jego Słowo ( Ps. 105:1-3).

Wyznanie:

Nie boję się i nie lękam. Nie tylko wierzę Bogu, ale Mu ufam. Zakotwiczam moją duszę w Jego Słowie, gdy uwielbiam Słowem mojego Pana w psalmach, hymnach i pieśniach duchowych, jakie sam tworzę z serca dla Niego. On znieczula i uodparnia moją duszę na ciężary i troski świata. Odpoczywam w Bogu, a Jego pokój strzeże mojego serca i myśli.